RECENZJA: Outriders

Studio People Can Fly znane jest przede wszystkim z dwóch tytułów – Painkillera, do dziś wspominanego jako jedna z najbardziej oryginalnych strzelanek swoich czasów, oraz szalonego, przepełnionego akcją Bulletstorm. Najnowsza gra warszawskich deweloperów, Outriders, wyraźnie czerpie inspiracje z poprzednich dzieł studia i innych popularnych FPS-ów, jednocześnie idąc w nowym kierunku.  

Tłem rozgrywki jest planeta Enoch, na którą przybyli koloniści z Ziemi. Nowy dom okazał się niezbyt przyjazny: na powierzchni znaleziona została anomalia, zakłócająca działanie systemów komunikacyjnych i wywołująca mordercze burze. Ci nieliczni, którzy przetrwali spotkanie z żywiołem, wychodzą z niego odmienieni i zaczynają przejawiać nadprzyrodzone moce. Jednym z nich jest główny bohater kampanii dla jednego gracza, jeden z kolonistów Enocha i świadek pierwszego przebudzenia anomalii. Po 30 latach od tego wydarzenia budzi się on z hibernacji w zupełnie innym świecie: zniszczonym i targanym wojną – zupełnie jak na Ziemi… 

Sama kampania okazała się zresztą naprawdę długa jak na standardy współczesnych strzelanek: do jej przejścia potrzebowałem trochę ponad 15 godzin, a po jej zakończeniu czekały na mnie poważniejsze wyzwania ujęte w trybie Ekspedycji. Ciekawym mechanizmem są poziomy świata, czyli poziomy trudności, które odblokowujemy wraz ze zdobywaniem doświadczenia. Jest ich łącznie 15; na tych wysokich gra potrafi naprawdę mocno dać w kość, ale także zapewnia najlepsze nagrody. Osobom planującym zawojowanie najwyższego poziomu świata polecam grę w co-opie, także na różnych platformach – obecność drugiego gracza (lub nawet dwóch) często okazywała się kluczowa dla zrobienia postępów. 

System rozwoju postaci jest rozbudowany, zbliżony do tytułów action RPG niż typowego FPS-a. Do wyboru mamy cztery klasy: miłośnicy gry w zwarciu mogą zagrać jako potężnie opancerzony Niszczyciel lub zwinny Manipulant, a osoby preferujące walkę z daleka – potężny Piromanta lub korzystający z różnego rodzaju gadżetów bojowych Technomanta. Styl gry możemy jeszcze dokładniej dopasować do swoich preferencji za pomocą rozbudowanych drzewek rozwoju bohatera, które z każdym poziomem dają nam dostęp do potężniejszych umiejętności. 

Outriders to przede wszystkim fajna strzelanka. Co prawda pierwsza godzina rozgrywki polega na konwencjonalnym celowaniu zza zasłony i chowaniu przed wrogiem, jednak potem robi się naprawdę gorąco. Starcia są krwawe, chaotyczne i dynamiczne; pociski i moce strzelają na wszystkie strony, a nowi wrogowie pojawiają się w mgnieniu oka, by równie szybko zostać zmieceni z powierzchni Ziemi… pardon, Enocha. Prucie do przeciwników dostarcza dużo satysfakcji: bronie mają swoją wagę i odrzut, a ich niszczycielskie właściwości specjalne dodają smaczku rozgrywce. Nieużywane pukawki można rozbrajać na moduły, które posłużą do wzmocnienia posiadanych karabinów i pistoletów; w podobny sposób zmienimy także parametry pancerzy. 

Na koniec warto powiedzieć kilka słów na temat rozgrywek online. Odpaliłem Outriders w pierwszym tygodniu po premierze, co na samym początku oznaczało wiecznie padające serwery – z uwagi na to, że gra wymaga ciągłego połączenia z siecią, uniemożliwiało to nawet zabawę dla jednego gracza. Na szczęście z czasem problemy te zmalały, a płynna gra przestała być zaledwie marzeniem. 

Od strony estetycznej tytuł People Can Fly prezentuje się efektownie. Krajobrazy planety Enoch zostały pieczołowicie dopracowane, a mapy, choć liniowe, zachęcają do eksploracji i szukania sekretów. Fantastycznie prezentują się także efekty specjalne towarzyszące eksplozjom, atakom specjalnym i wyładowaniom elektrycznym. Jedynym minusem, jaki rzucił mi się w oczy (a właściwie w uszy) był nierówny polski dubbing – niektóre głosy brzmiały skrajnie nienaturalnie. 

Outriders miejscami przypomina Destiny 2, czasami zerkając także w stronę bardziej taktycznej rozgrywki z The Division, ale nie jest ona klonem żadnego z tych tytułów – to rozkosznie brutalna strzelanka z pewnym problemem tożsamości, która najlepiej smakuje w towarzystwie co-opowych znajomych. Problemem będzie jednak namówienie ich do odejścia od popularnych „oryginałów”.