RECENZJA: TopSpin 2K25

W segmencie gier sportowych żadna nie jest tak reprezentatywna dla świata gier wideo jak tenis. Nie tylko dlatego, że jest prawdopodobnie jedną z najbardziej przystępnych, jeśli chodzi o rozgrywkę i przyswojenie zasad nawet dla laików, ale dlatego, że nie da się opowiedzieć historii tego medium bez wspomnienia jednej z najważniejszych gier z jego początków: Ponga (1972). Tak, gry wideo narodziły się i utrwaliły dzięki piłce odbijanej z jednej strony na drugą. Paradoksalnie jednak nigdy w historii nie powstała ani jedna kultowa gra, traktująca o tenisie, a ostatnim solidnym tytułem w gatunku było… Top Spin 4 z 2011 roku.

Tegoroczna edycja TopSpin 2K25, która jako pierwsza wykorzystuje w swoim tytule kolejny rok (zgodnie z tradycją w grach sportowych), zdaje się dążyć do wznowienia linii przerwanej w czwartej odsłonie. Warto zarazem zrozumieć, że TopSpin 2K25 jest znacznie skromniejszy w swojej prezentacji niż jego odpowiedniki w innych dyscyplinach sportowych i okazuje się być o wiele bardziej hołdem niż celebracją telewizyjnego widowiska widzianego w takim EA Sports FC czy Madden NFL. Lista zawodników biorących udział w grze jest stosunkowo krótka i obejmuje raptem 24 obecnych lub emerytowanych sportowców, choć w tym gronie dla wielu istotne będzie, że znalazła się Iga Świątek.

Jednocześnie w spotkaniu pokoleń pojawia się kilka najsłynniejszych nazwisk wszech czasów, dzięki czemu można na nowo przeżyć historyczne starcia, takie jak Sampras kontra Agassi, a nawet niemożliwe do zobaczenia w prawdziwym życiu, takie jak Steffi Graf przeciwko Serenie Williams. Poza pojedynczymi meczami, można rozgrywać tryb kariery, w którym tworzy się swojego zawodnika za pomocą zaskakująco szczegółowego edytora i wyruszamy w podróż od anonimowości w małych turniejach do osiągnięcia szczytów światowego rankingu. Tutaj w uproszczony sposób jest miejsce, w którym można poznać podstawy tego sportu i główne komendy podczas przygotowań do wyzwań promocyjnych i oczywiście mistrzostw, które dostarczają doświadczenia. Przy pełnym kalendarzu i konieczności uważnego wyboru, gdzie zainwestować czas i energię, jest to najdłuższy tryb w tytule.

Dynamika kariery niestety mocno kuleje. W takim EA Sports FC 24 zarządzanie jest szybsze i bardziej praktyczne, bez rezygnacji z pewnego poziomu złożoności. TopSpin 2K25 jest pod tym względem bardzo żmudne, oznacza wiele sezonów rywalizowania na niskich poziomach, by dostać się do jednego z czterech uwzględnionych turniejów Wielkiego Szlema (Australian Open, Roland Garros, Wimbledon i US Open). Realistyczne, ale męczące.

Podstawy samej gry są na szczęście wygodne i intuicyjne. Nie silono się na żadne kontrowersyjne komplikacje. Największym wyzwaniem nie jest dokładne gonienie piłki i zawracanie jej na drugą stronę boiska, ale poprawa precyzji tego, jak i kiedy to zrobić. Domyślnie każda akcja ma swój licznik czasu i im dokładniejsze wykonanie polecenia, tym lepsza reakcja w uzyskanym kierunku i sile. Zbyt wczesne lub zbyt późne wciśnięcie przycisku to przepis na mniej skuteczne trafienia. Innymi słowy, bycie wolniejszym lub szybszym od ideału, nie oznacza nietrafienia w piłkę, ale powoduje względną karę.

W rezultacie mamy intensywniejsze i dłuższe wymiany, zwłaszcza na standardowych poziomach trudności. Grając z uznanymi sportowcami, odsetek błędów jest niższy, ponieważ większość kompensuje nieefektywność wyższymi statystykami. W trybie kariery, gdy twoja postać jest jeszcze młoda i ma niski poziom umiejętności, błędy są bardziej kosztowne i nierzadko zdarza się, że mecze rozstrzygają się na podstawie niewymuszonych błędów, jeśli gracz za bardzo zaniedbuje idealne wyczucie czasu.

Na uwagę zasługuje także dobra animacja graczy, z bardzo ludzkim opóźnieniem w reagowaniu na zmiany kierunku i z dobrym wyczuciem masy ciała, które jest niezbędne w tenisie. Nie ma tu poszukiwania ekstremalnego realizmu, ale TopSpin 2K25 unika ekstrawaganckich ruchów czy spektakularnych nurkowań. Wydajność ruchu w grze jest wzorowa, nawet jeśli fizyka piłki wydaje się bardziej lekka, niż można by się spodziewać po czymś bardziej nastawionym na realizm.

Z drugiej strony zalety widoczne w ruchu są diametralnie przeciwne materiałowi graficznemu gry. Mimo że mamy kilka ikonicznych postaci, które są łatwo rozpoznawalne, modelowanie jest dość płytkie, a mimika odbiega od tego, do czego jesteśmy przyzwyczajeni w obecnej generacji gier. TopSpin 2K25 znajduje się od nich kilka półek niżej, z teksturami skóry, włosów i zarostu podobnymi do tych, które widzieliśmy lata temu. Zwłaszcza zagubione, wyłupiaste oczy dają niepokojące wrażenie animowanych figur woskowych, a gdy widzimy powtórki i przerywniki filmowe, wszystko wydaje się bardziej sztuczne niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni.

Jeśli chodzi o reprezentację środowisk, sytuacja jest nieco bardziej interesująca. Kibice i wszyscy NPC są dobrze zautomatyzowani. Nie zawodzi scenografia, kolorystyka i efekty pogodowe. Oświetlenie wykazuje bardzo pozytywną wartość produkcyjną.

Jednak bez narracji, całe udźwiękowienie sprowadza się do uderzeń, reakcji publiczności i typowych jęków zawodników, na szczęście nigdy tak irytujących jak zawodzenie pewnej białoruskiej tenisistki. Istnieje także ścieżka dźwiękowa w formie piosenek, ale soundtrack jest dość miałki.

TopSpin 2K25 jest grą sportową, odbiegającą od standardów innych produkcji, które wypełniają ekran opcjami, realistycznie odwzorowanymi zawodnikami, telewizyjnymi pokazami i tym podobnymi – czymś wykraczającym poza linie boiska. Tryby są ograniczone, pozostawiając jeszcze wieloosobowy online, w którym możesz przetestować swoją spersonalizowaną postać przeciwko innym graczom. Brak dodatkowych, bardziej kreatywnych możliwości, takich jak prawdziwe turnieje i mistrzostwa, w których można grać z obecnymi gwiazdami, to ogromny niedosyt, podczas gdy z drugiej strony brak polegania na agresywnym modelu biznesowym, pokazuje, że nie chodziło tu o to, by stworzyć kopalnię pieniędzy, ale raczej uczciwą grę, która szanuje sport i jego historię.

TopSpin 2K25 powraca dwie generacje po swoim ostatnim pojawieniu się w erze PS3, przywracając pewną prostotę światu, w którym wszystko wydaje się zbyt zawrotne. Twardo stąpając po ziemi, postawiwszy na solidną mechanikę i szacunek dla dziedzictwa kilku pokoleń, gra wydaje się mniej zachłanna także w bardziej technicznych aspektach, graficznie z nieśmiałością korzystając z najnowocześniejszych narzędzi. Czas pokaże, czy będzie to wznowienie seryjnej propozycji, która z biegiem czasu będzie godna sportu, który pokazuje.