RECENZJA: Hi-Fi Rush

W Hi-Fi Rush słychać echa wielu znakomitych produkcji. Od beztroskiej świeżości Splatoon przez delikatność Carole & Tuesday, po styl Persony 5. To zresztą tylko niektóre z wpływów, które znaleźć można w grze akcji zaprojektowanej przez Tango Gameworks. Po latach spędzonych w niepokojącej atmosferze horroru – od The Evil Within po Ghostwire: Tokyo – programistom udało się w ubiegłym roku stworzyć oryginalne i zabawne dzieło, które wciąga gracza w rytmie rocka. Teraz gra trafiła również na platformę PlayStation.

Oryginalnie Hi-Fi Rush było wielką niespodzianką. Wydane z zaskoczenia na Xboxa, na przestrzeni roku okazało się być druzgocąco lepszą pozycją niż zapowiadane w tym czasie katastrofalne Redfall i bardzo rozczarowujące Forza Motorsport. Hybryda gry muzycznej i akcji obezwładniała swoją charyzmą. O co był ten cały szum?

Ze złamaną ręką i niepohamowaną pasją do rocka, młody Chai pojawia się u drzwi Vandelay. Wiodąca firma z branży zaawansowanych technologii w sektorze robotyki inauguruje nowy program, futurystyczny projekt Armstrong. Utalentowanym ludziom przemysłowy gigant obiecuje życie pełne sukcesów dzięki wszechstronnym robotycznym kończynom, gotowym zastąpić części ograniczonego i niedoskonałego ludzkiego ciała. Oferta zbyt kusząca, aby była prawdziwa? W rzeczywistości tak, o czym wkrótce przekona się Chai. Podczas procesu wszczepiania nowego robotycznego ramienia jego serce zostaje nieodwracalnie zespolone z przenośnym odtwarzaczem muzycznym. Kierownictwo firmy Vandelay postanawia zrobić wszystko, co konieczne, aby wyeliminować wadę produkcyjną. A że czerpie ono dużo z dzisiejszego korporacyjnego świata technologicznego, jasne jest, że Chai nie może liczyć na naprawę gwarancyjną i że w biurze dyrektorów został wydany na niego wyrok śmierci.

Chai może się jednak ratować, gdyż odkrył, że zdobył niezwykły wybór supermocy. Gdy jego robotyczne ramię przekształca się w gitarę elektryczną, zdolną do wyprowadzania niszczycielskich ataków, cały świat gry synchronizuje się z jego sercem i zaczyna poruszać w rytm wciągającej ścieżki dźwiękowej. Od zakładów produkcyjnych po korytarze działów marketingu i księgowości, urządzenia, pułapki i przeciwnicy działają w harmonii z bohaterem w przedstawieniu, które zachwyca wzrok i słuch.

Podczas desperackiej próby ucieczki z kampusu Vandelay, Chai spotyka 808, zabawnego robota-kota w towarzystwie młodej kobiety, która jest tajemnicza i zdeterminowana. Genialna Peppermint, przekonana, że ​​za działalnością międzynarodowej korporacji technologicznej kryje się niebezpieczny spisek, oferuje Chaiowi swoją cenną pomoc w zamian za jego współpracę.

Od tego momentu nasza aspirująca gwiazda rocka będzie musiała przejść pięć działów Vandelay – od marketingu po księgowość. Ostatecznym celem jest Vale Vandelay, złowieszczy dyrektor generalny firmy.

Hi-Fi Rush wywołał u mnie więcej niż kilka uśmiechów dzięki zabawnym sztuczkom, które towarzyszyły mi od magnetycznego początku do przytłaczającego finału, w szeregu gagów i żartów.

Rytm stanowi centralny punkt akcji zaproponowanej przez Hi-Fi Rush. Jak już wspomniałem, wszystko w świecie gry porusza się wraz ze ścieżką dźwiękową, łącznie z naszym bohaterem. Dzięki doskonale responsywnemu systemowi walki, Chai stawia czoła hordom robotów za pomocą ciosów zadawanych gitarą. Jednak samo przeprowadzanie niespójnych ataków nie wystarczy, aby przejść dalej w przygodzie. Konieczne jest wpasowanie się w rytm panujący w świecie i wyprowadzanie ataków z odpowiednią częstotliwością. Może się to wydawać skomplikowane, ale zapewniam, że wszystko w Hi-Fi Rush jest intuicyjne i łatwo zrozumiałe.

Na wczesnych etapach Chai nauczy się opanowywać proste kombinacje lekkich i ciężkich ataków, ale droga do biura dyrektora generalnego jest długa i kręta oraz będzie wymagać ciągłych ulepszeń. Na szczęście dzięki sprzętom i narzędziom gromadzonym pomiędzy poziomami można nauczyć się bardziej skomplikowanych kombinacji i alternatywnych ataków specjalnych. W Hi-Fi Rush nawet uniki i parowania muszą być zsynchronizowane z muzyką, aby były skuteczne. Szkoda, że w pewnym momencie w zabawie brakuje pewnych urozmaiceń, choćby zmiany metrum. To byłaby wielka szansa dla gry, której całą tożsamością jest rytm.

W obliczu tych przeszkód młody człowiek będzie mógł liczyć na pomoc zróżnicowanej obsady drugoplanowych postaci, poczynając od wspomnianej już Peppermint. Dzięki dynamicznemu systemowi bohater może przywołać na pole bitwy sojusznika, który w ten sposób będzie mógł konkretnie przyczynić się do wspinaczki na szczyt korporacji.

Jeśli to wciąż nie wystarczy, dodaj wysoce inspirujące walki z bossami i dość wyrafinowany projekt poziomów. Nawet pod względem technicznym gra nie zawodzi – często szalone ruchy na ekranie nie dezorientują gracza, dzięki dobremu zarządzaniu kamerą i czytelnemu interfejsowi. Niezwykle inspirująca estetyka łączy w sobie współczesne amerykańskie komiksy o superbohaterach oraz styl z jaskrawymi kolorami. To prawdziwa radość dla oczu. Ścieżka dźwiękowa Hi-Fi Rush zawiera zarówno utwory oryginalne, jak i licencjonowane, w tym kawałki Nine Inch Nails, The Prodigy i The Black Keys.

Hi-Fi Rush zapewnia energetyzującą, płynną rozgrywkę. Jest przystępna i satysfakcjonująca. Wzruszająca narracja porusza tematy przyjaźni i lojalności, jednocześnie pokrywa kulturę korporacyjną niezrównanym dowcipem. W wersji na PS5 nie zabrakło oczywiście dotychczasowych łatek, ale i aktualizacji Wyzwania z automatu, która dodała dwa nowe tryby zabawy pozafabularnej, by móc śrubować swoje wyniki w arcade’owej zabawie. Kto by się spodziewał, że najlepszą grą Tango Gameworks stanie się ta spoza jej strefy komfortu!