TEST: Alpine A110S

Marka Alpine po raz pierwszy pojawiła się na rynku w 1955 roku i początkowo zajmowała się przeróbkami aut Renault – miały być one szybsze, zwinniejsze i bardziej drapieżne od komercyjnych wersji. Po kilku latach działalności zdobyła ona grono oddanych klientów i renomę, która pozwoliła stworzyć własne auta od podstaw. Jednym z nich był Alpine A110, chyba najbardziej utytułowany samochód wyścigowy lat 70. Niedawno miałem okazję usiąść za kierownicą jego współczesnej interpretacji. 

Osiągi przyspieszyły bicie mojego serca jeszcze przed startem. 1,8-litrowa benzyna 292 KM sprawia, że Alpine A110S rozpędza się do setki w oszałamiające 4,4 sekundy. Auto jest lekkie, aerodynamiczne i nisko zawieszone, co w praktyce oznaczało wbicie w fotel na każdej prostej i sporo emocji podczas pokonywania ostrych zakrętów. Taki model jazdy natychmiast wciąga i zachęca do mocniejszego dociśnięcia gazu, ale podczas szaleństw na torze miałem ciągłe poczucie kontroli nad sytuacją. 

Silnik został sparowany z 7-stopniową automatyczną skrzynią biegów, błyskawicznie pracującą konstrukcją o dużej precyzji i bardzo dobrym wypoziomowaniu. W samochodzie tej klasy nie mogło zabraknąć dokładnego układu kierowniczego i sztywnego zawieszenia, które skutecznie zniechęcało do rozpędzania się na nieidealnej nawierzchni – w trakcie szybkiej jazdy czułem każdą nierówność na asfalcie. Zadziwiająco rozsądne okazało się spalanie; jeszcze przed wejściem za kierownicę, spodziewałem się, że na ekranie pomiędzy zegarami zobaczę wartości zbliżone 10 l/100 km, ale ku mojemu zdumieniu udało mi się osiągnąć zaledwie 7,6 l. Imponujące. 

Z zewnątrz Alpine A110S nie wymaga komentarza. Ten perfekcyjny mariaż nowoczesności z tradycją francuskich samochodów wyścigowych po prostu zapiera dech w piersiach, a jego spłaszczona, zwarta bryła wydaje się obiecywać dobrą zabawę za kółkiem. Wnętrze jest futurystyczne, stosunkowo pojemne (acz wchodzenie do tak nisko zawieszonego samochodu wymaga pewnej ekwilibrystyki) i stylowe. Nie mogę przyczepić się do jakości materiałów wykończeniowych: mikrofibra, skóra i włókno węglowe robią kawał dobrej roboty. 

Do dyspozycji otrzymujemy zaledwie dwa miejsca: dla kierowcy i pasażera, obydwa wyposażone w kubełkowe fotele ze stabilnym podparciem bocznym. Fotele są lekkie i sprężyste, chociaż podczas jazdy po wybojach przekazywały do mojego kręgosłupa każdą, nawet najmniejszą nierówność. 

Wysoki tunel centralny został wyposażony w zestaw przycisków, służących do obsługi samochodu, a jego zwieńczenie stanowi ekran systemu infotainment. To jeden ze słabszych aspektów Alpine A110S: ekran jest niewielki, stosunkowo ciemny i wyposażony w skomplikowany interfejs. Przyjemnie korzystało mi się tylko z narzędzia telemetrycznego, który w czasie rzeczywistym prezentuje parametry pojazdu, oraz high-endowego systemu udźwiękowienia od Focal. Poza tym samochód, jak przystało na szanujące się auto sportowe, otrzymał stosunkowo mało elektroniki – w podstawie otrzymujemy wspomaganie parkowania przodem i tyłem, a w opcji kamerę cofania, i to właściwie tyle. 

Patrząc na dynamiczną sylwetkę Alpine A110S nietrudno zgadnąć, że raczej nie zapakujemy do niego bagaży na wielotygodniowy wyjazd. Do dyspozycji mamy dwa minibagażniki o łącznej pojemności 196 l; ten z przodu nie pomieści nawet siatki z zakupami, a tylny ma tak niewielki otwór załadunkowy, że włożenie do niego ciężkich przedmiotów stanowi poważne wyzwanie. 

Z drugiej strony, nikt chyba nie kupuje sportowych coupé z uwagi na ich wyjątkową praktyczność, w szczególności takich kosztujących prawie 300 tysięcy złotych. To auto stworzone z myślą o świetnej zabawie na torze; owszem, nadaje się ono do jazdy po mieście, ale wystarczy mocniej przycisnąć gaz, by poczuć zew prędkości. Jeśli marzysz o takich uczuciach za kółkiem, zakochasz się w Alpine A110S od pierwszego, rasowego pomruku silnika.

Specyfikacja

• Cena 297 400 PLN
• Prędkość maksymalna 260 km/h
• 0-100 km/h 4,4 sekundy
• Silnik 1.8 16 V Turbo
• Moc 292 KM
• Moment obrotowy 320 Nm
• Średnie zużycie paliwa (wg producenta) b.d.