RECENZJA: Marvel vs. Capcom Fighting Collection: Arcade Classics

Niestrudzenie powtarzam, że Capcom w ostatnich latach wykonuje godną pochwały robotę. Oprócz kontynuowania swoich historycznych tytułów IP o jakości pomiędzy dobrym a arcydziełem, nie waha się eksperymentować, a także tworzyć nowe tytuły, czasem bez niebotycznych budżetów, jak miało to miejsce w przypadku niedawnego Kunitsu-Gami.

Aby pomóc zarówno nowym pokoleniom, jak i fanom historii w ponownym odkryciu starych klasyków, firma Capcom od kilku lat gromadzi swoje najlepsze tytuły w bardzo dobrze dobranych kolekcjach, zarówno ze względu na zawarte w nich gry, jak i uwagę poświęconą ich tworzeniu. I tak tym razem na warsztat wzięto serię Marvel vs. Capcom, choć w ściśle określonej formule. Jak można się domyślić z tytułu, obok klasycznych wojowników Street Fighter i nie tylko, pojawili się tu słynni superbohaterowie Marvela.

W sumie mamy siedem gier, które zapisały się w historii gatunku. Są to: The Punisher (1993), X-Men: Children of the Atom (1994), Marvel Super Heroes (1995), X-Men vs. Street Fighter (1996), Marvel Super Heroes vs. Street Fighter (1997), Marvel vs. Capcom: Clash of Super Heroes (1998), Marvel vs. Capcom 2: New Age of Heroes (2000).

Wybór tytułów obejmuje praktycznie całą ewolucję gier walki w stylu tag team firmy Capcom, typologię zrodzoną wraz z rewolucyjną grą X-Men vs. Street Fighter, pierwszą bijatyką, która pozwalała na zamianę postaci w trakcie walki. Na pewno nikomu nie brakować będzie fatalnego Marvel vs. Capcom: Infinite (2017), jednak już absencja Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds (2011), jest odczuwalna. Dzieje się tak dzięki sprytnemu zawarciu określenia „Arcade Classics” w tytule. Trzecia odsłona gry nie była już bowiem przeznaczona na automaty i jest do dzisiaj dostępna na konsole poprzedniej, wciąż funkcjonującej generacji. Słowem: kasa musiała się zgadzać i tylko lekką rekompensatą jest fakt zawarcia The Punisher, nie pasującej do reszty gry spoza serii, która była belt scrollerem wydanym jedynie na automaty i z mierną konwersją na Mega Drive.

Nie da się ukryć, że choć wszystkie tytuły w kolekcji są solidne, to ostatnie dwie pozycje stanowią klejnot koronny, zwłaszcza Marvel vs. Capcom 2, które do dziś pozostaje jedną z najpopularniejszych bijatyk wśród gier wykorzystujących formułę tag team. Możliwość stworzenia 3-osobowej drużyny z palety 56 wojowników brzmi fantastycznie nawet dzisiaj. Wprowadzono również wówczas nowe mechaniki, a widowiskowość akcji robi wrażenie nawet po ćwierć wieku od premiery.

Gry nie zostały w żaden sposób retuszowane i odtwarzają wrażenia z oryginalnych salonów gier – jednakże teraz można na przykład łatwo zagrać w nie wszystkie online towarzysko i w opcji rankingowej. Przygotowano również tryby treningowe ze statystykami, a nawet hitboxami wojowników. Dla każdej gry można także wybrać wersję angielską lub japońską. Początkujący gracze docenią z kolei możliwość mapowania pod jednym przyciskiem ruchów specjalnych. Oczywiście ta opcja nie jest na poziomie współczesnego sterowania w Street Fighter 6 i nie rozwiązuje całkowicie złożoności mechaniki niektórych z tych bijatyk z przeszłości, ale niewątpliwie jest to doskonałe ułatwienie dla tych, którzy chcą grać offline bez łamania palców.

Nieunikniona jest obecność trybu muzealnego, z galeriami, dokumentami i szafą grającą. Dostępne są również różne opcje graficzne, umożliwiające zmianę formatu ekranu, na przykład zachowanie oryginalnych proporcji 4:3 lub ustawienie obrazu na pełny ekran, z możliwością dodania filtrów, aby wrażenia były jeszcze bardziej retro.

Capcom ma doświadczenie w sprzedawaniu swoich klasycznych tytułów, sprytnie balansując na granicy przyzwoitości i ostatecznie wychodząc i z tej walki zwycięsko. W przyszłym roku czeka nas jednak kolejne wydanie składankowe retro-bijatyk i tam myślę, że możemy już poczuć pewien niesmak związany z tą polityką.