Telefonia VoIP

Coraz bardziej popularna telefonia internetowa, zwana Voice over IP (VoIP), to zbiorcza nazwa na usługi telekomunikacyjne realizowane częściowo lub w całości za pomocą łączy internetowych. Rozmowy, zwłaszcza te realizowane na długich dystansach, są znacznie tańsze od tradycyjnych. W artykule przybliżę zagadnienia związane z rozmowami przez internet oraz przedstawię dostępne rozwiązania i oferty głównych operatorów VoIP w Polsce.

Trochę teorii

Według Wikipedii, VoIP (ang. Voice over Internet Protocol) to technologia umożliwiająca przesyłanie dźwięku (głosu) za pomocą łączy internetowych lub dedykowanych sieci wykorzystujących protokół IP, popularnie nazywana telefonią internetową. Dane przesyłane są przy użyciu protokołu IP, co pozwala wykluczyć niepotrzebne \”połączenie ciągłe\” i np. wymianę informacji, gdy rozmówcy milczą.
Zależnie od tego z jakich urządzeń korzystamy po obu stronach łącza i na jakim odcinku drogi sygnał przechodzi przez internet można wyróżnić trzy rodzaje połączeń:

• PC-to-PC (komputer-komputer) – ma miejsce, gdy na obydwu końcach łącza znajdują się urządzenia cyfrowe (zwykle komputery z odpowiednim oprogramowaniem, choć mogą to być także cyfrowe telefony IP) i połączenie w całości realizowane jest przez sieć internet;
• PC-to-phone (komputer-telefon) lub phone-to-PC (telefon-komputer) – mamy z nim do czynienia, gdy jeden z rozmówców korzysta z komputera (lub telefonu IP) podłączonego do internetu, a drugi z klasycznego telefonu. Wówczas na pewnym odcinku drogi głos przebiega przez internet, a na pozostałym przez zwykłe linie telefoniczne. Elementem łączącym oba media jest bramka VoIP – urządzenie dedykowane do obsługi tego typu połączeń, dzięki któremu sygnał jest przenoszony z internetu na łącza telefoniczne i odwrotnie. Bramka obsługiwana jest zazwyczaj przez komercyjnego operatora, który pobiera opłaty za tę usługę;
• phone-to-phone (telefon-telefon) – w tym przypadku obydwaj rozmówcy korzystają ze zwykłych telefonów, nie mając pozornie nic do czynienia z internetem. Połączenie odbywa się jednak przez dwie bramki VoIP, które między sobą przesyłają sygnał przez internet. Obsługę takich połączeń oferują firmy specjalizujące się w obsłudze ruchu VoIP wykorzystując system kart prepaid oraz numery 0-700 i 0-800.

W pierwszym przypadku – gdy całe połączenie odbywa się przez internet – stosowana jest czasami nazwa telefonia IP. Pojęciem Voice over IP (VoIP) określa się natomiast sytuacje, kiedy sygnał \”przesiada się\” z analogowej linii telefonicznej do internetu bądź odwrotnie – obejmuje ona zatem dwa pozostałe warianty połączeń.

Podstawowym czynnikiem atrakcyjności telefonii internetowej jest oczywiście cena. Połączenia typu PC-to-PC są w większości darmowe. Połączenia z tradycyjną siecią telefoniczną są płatne, lecz ich koszt jest znacznie niższy. Bramka VoIP znajduje się bowiem blisko abonenta (optymalnie w zasięgu połączenia lokalnego), a większą część odległości między rozmówcami głos przebywa przez internet. W efekcie płacimy jedynie za połączenie między telefonem a bramką VoIP. Koszty połączenia może dodatkowo obniżać fakt, że firma obsługująca bramkę generuje zwykle duży ruch telefoniczny, co pozwala jej wynegocjować z operatorem telefonicznym tańsze połączenia.

Z powyższego opisu jasno wynika, że VoIP przynosi oszczędności przy połączeniach długodystansowych: międzymiastowych, a zwłaszcza międzynarodowych. W przypadku połączeń lokalnych oszczędności są niewielkie lub zgoła żadne, gdyż koszt połączenia między bramką VoIP i abonentem będzie podobny jak przy telefonowaniu w zwykły sposób.

Trochę technikaliów

1. Przepustowość kluczem do sukcesu…

Podstawowym problemem technicznym przy transmisji dźwięku przez internet jest ilość przesyłanych danych. Z samej zasady przetwarzania dźwięku na postać cyfrową – tzw. próbkowania – wynika, że \”surowe\” (nieskompresowane) dane dźwiękowe będą miały dużą objętość. Próbkowanie polega na bardzo częstym (tysiące razy w ciągu sekundy) wykonywaniu pomiaru chwilowego natężenia fali dźwiękowej i zapisywaniu zmierzonej wartości. Zadanie to wykonuje karta dźwiękowa komputera, w której trzeba przed rozpoczęciem nagrywania ustawić dwa parametry: częstotliwość próbkowania – zwykle waha się ona w granicach od 8 do 44 kiloherców (kHz), czyli od 8 do 44 tys. razy na sekundę – oraz liczbę bitów, na których zapisana będzie pojedyncza próbka – może to być 8 albo 16 bitów. Im te parametry wyższe, tym lepsza jakość dźwięku, ale też i więcej danych do zapisania lub przesłania.

Za parametry wystarczające do zrozumienia mowy w rozmowie telefonicznej przyjmuje się próbkowanie z częstotliwością 8 kHz na 8 bitach. Cyfrowa transmisja takiego sygnału wymaga zatem połączenia o przepustowości 64 kb/s. Taka jest właśnie przepustowość pojedynczego kanału transmisyjnego w tradycyjnej telefonii.

2. …chociaż bez kompresji ani rusz

Starając się zoptymalizować ruch VoIP stosuje się kompresję, czyli zmniejszanie objętości danych dźwiękowych. Istnieje szereg zaawansowanych metod kompresji. Na przykład często stosowany standard G.729 pozwala zredukować pasmo zajmowane przez pojedynczą rozmowę do 8 kb/s, a pokrewny mu G.723 – do 5,3 kb/s. Utrzymanie ciągłości przesyłania danych jest w przypadku transmisji \”w czasie rzeczywistym\” (ang. real-time) parametrem kluczowym.

Tak niskie wymagania co do szybkości łącza pozwalają na skuteczne prowadzenie rozmowy nawet przez zapchaną sieć. Jest to istotne, ponieważ w przypadku tłoku na łączach w telefonii internetowej występują przerwy w przekazywaniu głosu, które znacznie utrudniają zrozumienie rozmówcy. Z drugiej strony silna kompresja wnosi do przesyłanego dźwięku zniekształcenia, również utrudniające jego zrozumienie, stąd też programy do telefonii internetowej stosują zwykle kilka metod kompresji wymagających różnych przepustowości, wybierając je automatycznie w zależności od warunków panujących na łączach.

Z komputera na komputer

Pierwsze programy do telefonowania przez internet służyły wyłącznie do rozmów typu PC-to-PC, gdyż ten wariant jest najłatwiejszy do zrealizowania. Od czasu pojawienia się w 1995 r. programu Internet Phone powstało kilkadziesiąt programów do komunikacji głosowej PC-to-PC. W przeciwieństwie do klasycznych usług internetowych, gdzie obowiązują wspólne standardy i komunikacja jest możliwa niezależnie od używanych programów, w telefonii internetowej takiego standardu nie było.

Z powodu niekompatybilności oprogramowania, aby dwie osoby mogły ze sobą rozmawiać, musiały używać tego samego programu. Taki stan rzeczy w pewnym stopniu utrzymuje się do dziś, choć ostatnio daje się zauważyć tendencja do standaryzacji – rośnie liczba programów wykorzystujących protokół SIP (Session Initiation Protocol).

Część programów wykorzystuje także starsze lub mniej rozpowszechnione protokoły, takie jak H.323 czy IAX2, niektóre jednak – np. aktualny lider Skype – nie są zgodne z żadnymi standardami.

W telefonii IP, aby można było skontaktować się z komputerem rozmówcy, komputer nawiązujący połączenie musi znać jego adres IP. Stanowi to pewną niedogodność, gdyż przeważnie znamy np. adres e-mailowy interesującej nas osoby, a nie adres IP komputera, na którym aktualnie ona pracuje. Problem ten jest rozwiązywany poprzez zastosowanie tzw. serwerów lokalizacyjnych.

Serwer lokalizacyjny utrzymywany jest zazwyczaj przez operatora konkretnej sieci telefonii internetowej. Każdy użytkownik danej sieci musi zarejestrować się na serwerze, otrzymując swój niepowtarzalny (w obrębie danej sieci) identyfikator. W zależności od przyjętych rozwiązań może to być – podobnie jak w tradycyjnej telefonii – numer telefonu IP bądź wybrana samodzielnie przez użytkownika dowolna nazwa (nick), np. \”jasio123\”. Za każdym razem, gdy użytkownik uaktywnia swój program do telefonowania, program loguje się do serwera, przekazując mu swój aktualny adres IP. W ten sposób serwer w każdej chwili wie, którzy użytkownicy są w danym momencie osiągalni i pod jakimi adresami.

Oczywiście sama rozmowa nie przechodzi przez serwer – jego udział ogranicza się tylko do odnalezienia naszego rozmówcy i przekazania mu sygnału dzwonienia, natomiast dane głosowe przesyłane są bezpośrednio między komputerami użytkowników.

Sprzęt do telefonii IP

Prawie każdy pecet jest wyposażony w kartę dźwiękową i głośniki. Do telefonii internetowej to jednak za mało, niezbędny jest jeszcze mikrofon. W sprzedaży znajduje się wiele rozmaitych akcesoriów umożliwiających wygodniejsze rozmawianie przez internet.

Najprostszym takim urządzeniem jest tzw. headset – słuchawki z dołączonym na wysięgniku przed ustami małym mikrofonem. Można kupić także słuchawkę telefoniczną podłączaną do złącza USB komputera. Przypomina ona w wyglądzie tradycyjną słuchawkę aparatu stacjonarnego (prostsze modele), bądź też wyposażona jest w klawiaturę i wygląda jak telefon komórkowy.

Można całkowicie zrezygnować z komputera i zaopatrzyć się w specjalny telefon IP. Podłącza się go do sieci komputerowej za pośrednictwem gniazda typu RJ-45 (standardowe gniazdko sieci komputerowej, w odróżnieniu od RJ-17, które jest standardem w sieci telefonicznej). Taki telefon ma własny adres IP, pod którym widoczny jest w sieci, i zawarte w pamięci stałej oprogramowanie do telefonii IP, stąd też połączenia realizowane przy użyciu takiego telefonu nadal zalicza się do kategorii PC-to-PC (bądź PC-to-phone). Szerszy opis w ramce.

Można wreszcie zamiast telefonu IP skorzystać z klasycznego, analogowego telefonu podłączonego do urządzenia pełniącego funkcję bramki VoIP. Rozwiązanie takie ma cechy pośrednie pomiędzy telefonią IP realizowaną przy użyciu komputera a rozwiązaniami typu phone-to-PC czy phone-to-phone. Wprawdzie dzwonimy ze zwykłego telefonu, ale bramka VoIP znajduje się tuż przy nim, można więc telefon wraz z bramką traktować jako jedno urządzenie.

W sprzedaży znajduje się szeroki wybór bramek VoIP. Wśród nich ciekawą ofertą dla użytkowników domowych mogą być urządzenia pełniące równocześnie funkcję modemu ADSL (współpracującego z usługami takimi jak np. Neostrada), rutera umożliwiającego podłączenie do internetu kilku komputerów i bramki VoIP, do której podłącza się analogowy telefon. Urządzenie takie może zarządzać rozmowami telefonicznymi, kierując np. połączenia lokalne do standardowej sieci telefonicznej, a zamiejscowe przez internet do operatora telefonii VoIP (w zależności np. od państwa, do którego dzwonimy, mogą być wybierani różni operatorzy, aby połączenie było jak najtańsze).

Dla firm z kolei interesująca może być bramka VoIP o dużej wydajności (pozwalająca na obsługę np. kilkunastu rozmów jednocześnie), podłączana do firmowej centralki telefonicznej. Oprócz możliwości analogicznych jak w przypadku bramek domowych, można tu np. zrealizować bezpłatne połączenia na numerach wewnętrznych w obrębie całej, wielooddziałowej firmy, zlokalizowanej w różnych miastach (jeżeli oczywiście każdy oddział wyposażony jest w taką bramkę). Zarówno telefony IP, jak i bramki VoIP ma w swojej ofercie prawie każda firma oferująca usługi telefonii internetowej.

Programy

Programy do telefonii internetowej można podzielić na dwie główne grupy: dedykowane dla konkretnego usługodawcy, oraz uniwersalne, które można (tak jak telefony IP) skonfigurować do działania w dowolnej sieci zgodnej ze standardem obsługiwanym przez dany program (najczęściej SIP). Te ostatnie bywają często określane angielską nazwą softphone (telefon programowy).

Wśród nich największą popularnością cieszą się programy X-lite firmy Xten Networks (od niedawna noszącej nazwę CounterPath) oraz SJphone firmy SJ Labs. Są to programy darmowe, które można pobrać ze stron WWW producentów (patrz ramka). Istnieją także ich wersje płatne, a także produkowane na indywidualne zamówienie poszczególnych operatorów telefonii internetowej.

Takie spersonalizowane wersje X-lite oferują m.in. polskie sieci Halo i NewFon, zaś sieć HaloNet wykorzystuje przygotowaną specjalnie dla siebie wersję SJphone. O ile jednak program pobrany ze stron Halo czy NewFonu ma nadal wszystkie możliwości oryginalnego X-lite, o tyle aplikacja HaloNet przeznaczona jest wyłącznie do pracy w sieci tej firmy.

Interesującą cechą softphone’ów jest możliwość pracy w kilku sieciach naraz – przykładowo, X-lite ma możliwość skonfigurowania aż dziesięciu niezależnych kont SIP. X-lite dysponuje też trzema (w wersji płatnej sześcioma) wirtualnymi liniami telefonicznymi, na których możemy prowadzić trzy rozmowy równocześnie.
Nieco w cieniu X-lite i SJphone pozostaje niewielki i prosty, ale za to oferujący znakomitą jakość dźwięku softphone Express Talk australijskiej firmy NCH Swift Sound.

Skype, czyli numer jeden

Skype uczynił rozmowy głosowe przez internet zjawiskiem masowym, przyciągając do siebie wiele osób, które wcześniej nie były przekonane bądź nawet nie wiedziały o istnieniu takiej formy komunikacji. Na sukces programu złożyło się kilka czynników: prostota obsługi, dostępność na wiele platform systemowych, wysoka jakość dźwięku oraz, co najważniejsze dla większości \”domowych\” użytkowników, bezproblemowa praca poprzez NAT i firewalle.

Dwie ostatnie cechy zostały osiągnięte w dużym stopniu dzięki specyficznej metodzie przesyłania dźwięku. Jeżeli bezpośrednie połączenie między komputerami nie może być zrealizowane (np. z powodu NAT) lub ma słabą przepustowość, Skype zestawia połączenie drogą okrężną przez komputery innych użytkowników programu .

Zatem każdy komputer z uruchomionym Skype\’em pełni zarazem (a przynajmniej teoretycznie może pełnić) rolę serwera pośredniczącego, pomagając w przesyłaniu danych między tymi użytkownikami, którzy nie mogą się skomunikować bezpośrednio. Ponieważ cała komunikacja w programie Skype jest szyfrowana, nie ma niebezpieczeństwa, że użytkownicy znajdujący się po drodze będą podsłuchiwać nasze rozmowy.

Przy pierwszym uruchomieniu Skype\’a musimy zarejestrować się na centralnym serwerze Skype’a, wybierając sobie nick i hasło i podając kilka podstawowych informacji. Możemy wyszukiwać użytkowników w zasobach tego serwera i dodawać ich do listy kontaktów, aby następnie rozmawiać z nimi lub prowadzić wideotelekonferencje. Program ma też inne funkcje typowe dla komunikatorów – można przesyłać wiadomości tekstowe i transmitować pliki. Ciekawostką rozwiązania bazującego na Skype jest zestaw firmy Novac. Producent wykorzystując jego możliwości udostępnił użytkownikom możliwość oglądania telewizji wprost z tego programu.

Poza bezpłatnymi rozmowami przez internet Skype oferuje także dodatkowe płatne usługi pozwalające na łączenie się ze zwykłą siecią telefoniczną. Usługa umożliwiająca dzwonienie ze Skype’a na zwykłe telefony nosi nazwę SkypeOut. Jest ona rozliczana na zasadzie prepaid: musimy najpierw (przez stronę WWW) zasilić nasze konto pewną kwotą, w ramach której możemy następnie wykonywać połączenia. W przypadku wpłaty bezpośrednio przez stronę Skype’a możemy zasilić konto jedynie kwotą 10 euro; większy wybór mamy korzystając z pośrednictwa Onetu – wpłata może tu wynieść od 1 do 20 euro (równowartość w złotówkach).

Podstawowa stawka SkypeOut, tzw. Global Rate, według której rozliczane są rozmowy z Polską, Europą Zachodnią, USA, Kanadą, Australią i Chinami, wynosi 0,02 euro/min., a zatem wpłata w wysokości 1 euro wystarcza na 50 minut rozmowy (dotyczy to połączeń z telefonami stacjonarnymi, połączenia na telefony komórkowe są zazwyczaj droższe, w zależności od kraju).

Warto tu zaznaczyć, że Skype pozwala na wykonywanie połączeń na bezpłatne numery 0-800 w Polsce bez konieczności wykupywania kredytu SkypeOut.
Usługą w pewnym sensie odwrotną do SkypeOut jest SkypeIn: polega ona na wykupieniu własnego wirtualnego numeru telefonu, na który będą mogli do nas dzwonić abonenci zwykłej sieci telefonicznej, a my będziemy odbierać te telefony w programie Skype.

Koszt numeru SkypeIn wynosi netto 10 euro za trzy miesiące lub 30 euro za rok. Wraz z zakupem SkypeIn otrzymujemy gratis usługę poczty głosowej, która jest również oferowana jako niezależna usługa.

Komunikatory i inni

Popularność Skype spowodowała, że od jakiegoś czasu podobne usługi zaczęły pojawiać się w komunikatorach internetowych służących do tej pory tylko do komunikacji tekstowej. Gadu-Gadu i WPKontakt zdecydowały się na powierzenie obsługi połączeń telefonicznych zewnętrznej firmie. Jest to firma Neutron-IT, świadcząca również własną usługę telefonii internetowej o nazwie easyCALL (http://www.easycall.pl).

Na tle dość prostej usługi oferowanej przez konkurentów wyraźnie na plus wyróżnia się trzeci komunikator – Tlen ze swoim Tlenofonem. Oryginalny program o tej nazwie jest wprawdzie również wtyczką do komunikatora Tlen, ale operator w pełni wspiera możliwość korzystania z usługi za pomocą dowolnego innego programu bądź sprzętowego telefonu IP obsługującego protokół IAX2 lub SIP.

Użytkownicy Tlenofonu mogą wykupić własne numery telefonów dla połączeń phone-to-PC aż w 11 strefach numeracyjnych. Tlenofon oferuje możliwość płacenia za wykonane połączenia nie tylko w trybie prepaid, ale także postpaid, w którym użytkownik podpisuje umowę abonamentową (aczkolwiek abonamentu jako takiego w tej usłudze nie ma) i płaci za wykonane połączenia zgodnie z otrzymanymi rachunkami, tak jak za telefon stacjonarny. Możemy również wykupić specjalny numer telefoniczny przeznaczony do odbierania faksów. Faksy wysyłane na ten numer będziemy otrzymywać na nasz adres e-mailowy w postaci plików PDF.

Usługi telefoniczne w komunikatorach są raczej przeznaczone dla osób, które już z tych komunikatorów korzystają. Nawet Tlenofon jest transakcją wiązaną, wymaga bowiem założenia konta w portalu o2.pl. Użytkownicy poszukujący tylko usługi telefonii internetowej, zwłaszcza jeżeli są zainteresowani posiadaniem własnego numeru telefonicznego, zwrócą się raczej do innych operatorów. Obecnie funkcjonuje ich na polskim rynku wielu.

Usługi telefonii internetowej oferuje także swoim klientom wielu ISP, jako uzupełnienie podstawowej oferty.
Wspólną bolączką wszystkich usług telefonii internetowej są wysokie ceny połączeń do sieci komórkowych. Sytuacja taka jest niestety spowodowana polityką operatorów komórkowych i bez zmiany tej polityki nie można liczyć na istotne obniżenie cen.

VoIP bez internetu

VoIP bez internetu to usługi phone-to-phone, w których internet jest oczywiście wykorzystywany, ale nie bezpośrednio przez rozmówców. Usługi realizowane tą metodą są zazwyczaj droższe niż PC-to-phone (a do tego często trzeba doliczyć koszt połączenia z numerem dostępowym bramki VoIP). Są one kierowane do osób, które albo w ogóle nie korzystają z komputera, albo aktualnie nie mają do niego dostępu, a chcą taniej zadzwonić za granicę – gdyż w usługach phone-to-phone oferowane są głównie takie połączenia.

Spotykane są dwa warianty realizacji usług phone-to-phone. Pierwszy opiera się na kartach telefonicznych typu prepaid. Po zakupieniu takiej karty, aby wykonać połączenie telefoniczne, należy najpierw zadzwonić na numer dostępowy operatora usługi (zazwyczaj podany na karcie) i po usłyszeniu w słuchawce zapowiedzi podać z klawiatury telefonu (z wybieraniem tonowym) najpierw kod znajdujący się na karcie, a następnie właściwy numer telefonu z którym chcemy się połączyć.

Niektórzy operatorzy nie stosują kart, lecz wymagają założenia wcześniej konta na swojej stronie WWW i doładowywania go poprzez wpłatę online kartą płatniczą lub przelewem – przy łączeniu się z numerem dostępowym trzeba wówczas podać swoje hasło.
W tego typu połączeniu koszt rozmowy składa się z dwu części: pierwsza to kwota, która pobierana jest przez operatora VoIP z naszego konta prepaid; druga to koszt połączenia z numerem dostępowym, który może być istotny zwłaszcza wtedy, gdy numer ten znajduje się w innej strefie numeracyjnej i musimy nawiązywać połączenie międzymiastowe.

Niektórzy usługodawcy oferują numery dostępowe typu 0-800, ale wtedy opłata za rozmowę jest wyższa. Z uwagi na te dodatkowe koszty od dwóch lat istnieją na rynku usługi realizowane w odmienny sposób – z wykorzystaniem numerów typu premium rate (0-700), a ściślej biorąc ich najtańszej odmiany, w której koszt połączenia wynosił początkowo 35 gr za minutę. Za tę zryczałtowaną opłatę można było dzwonić do kilkudziesięciu krajów świata (a także w obrębie Polski) bez konieczności kupowania kart prepaid – dzwoniło się na numer 0-700 i po usłyszeniu zapowiedzi od razu wybierało właściwy numer. Koszt połączenia uwzględniany był w rachunku za telefon.

Niestety był, ponieważ nasz krajowy monopolista telefoniczny dostrzegł w tego typu usługach zbyt duże zagrożenie dla swoich dochodów i od 1 października 2005 podwyższył ceny połączeń z najtańszymi numerami 0-700 dwukrotnie – z 35 na 71 gr/min – uzasadniając to \”koniecznością zapewnienia dalszej rentowności usługi dla TP\”.

Problemy, problemy…

Oprócz niezaprzeczalnych zalet, technologia VoIP boryka się z wieloma problemami, głównie natury technicznej. Największym z nich jest jakość połączenia. Obecna struktura internetu uniemożliwia często zapewnienie minimalnego stałego przesyłu danych (QoS), wymaganego dla idealnej jakości rozmowy. W razie zbyt wolnego połączenia pojawiają się zniekształcenia, dźwięk staje się mechaniczny, a słowa urywane (Jitter, Lag). Dodatkowym utrudnieniem są większe opóźnienia, które w skrajnych sytuacjach uniemożliwiają płynną konwersację. W większości przypadków udaje się jednak obejść ten problem poprzez użycie zaawansowanych metod kompresji dźwięku.

Kolejnym utrudnieniem, jest brak w większości przypadków, możliwości dzwonienia pod numery alarmowe. Związane jest to z trudnością lokalizacji rozmówcy i tym samym odpowiedniego przekierowania jego zgłoszenia do najbliższej jednostki alarmowej.

Również przestępcy coraz chętniej wykorzystują telefonię internetową, by zdobyć poufne dane jej użytkowników. Proceder ten zyskał już swoją nazwę – vishing. Stanowi modyfikację techniki zwanej phishingiem (opisywanej w jednym z poprzednich numerów MI). Jest to stosunkowo nowa metoda oszustwa, o której niewiele osób słyszało, dlatego też istnieje większe prawdopodobieństwo, że możemy nieświadomie paść jej ofiarą.

Tak jak w przypadku phishingu oszuści wykorzystujący telefonię internetową starają się podszywać przede wszystkim pod instytucje finansowe. Jedną z praktykowanych przez nich metod jest rozesłanie spamu, w którym podawany jest numer 0-800, pod którym odbiorca e-maila powinien zaktualizować swoje dane przy koncie bankowym. Po wykręceniu podanego numeru włącza się automat, który prosi ofiarę o podanie konkretnych danych dostępowych do konta.

Podsumowując

Technologia VoIP rozwija się bardzo dynamicznie, oferując użytkownikom coraz więcej możliwości. Jeśli tylko pokonane zostaną bariery kosztów, związane z lobbingiem operatorów tradycyjnej telefonii oraz problemy z jakością usług (rozwiązaniem będą nowe, wydajniejsze kodeki), to można jej wróżyć świetlaną przyszłość.

Jej wady, czyli problemy z jakością połączeń, wysoki koszt sprzętu dla użytkowników indywidualnych, konieczny dostęp do internetu, brak wypracowanych standardów zabezpieczeń przed podsłuchem oraz stosunkowo duża podatność bramek VoIP na ataki typu DOS (blokadę usług) są rekompensowane przez szereg zalet, takich jak redukcja kosztów na połączeniach międzynarodowych, międzystrefowych, bezpłatne połączenia pomiędzy oddziałami firmy, bieżąca kontrola nad rachunkami, brak opłat abonamentowych oraz wysoka mobilność rozwiązania (niezależny od lokalizacji nr telefoniczny).