RECENZJA: Cyberpunk 2077

Pisząc tę recenzję, myślami jestem gdzie indziej. Zamiast stukać w klawiaturę, wolałbym eksplorować ulice Night City, gdzie oświetlony neonami brud i bieda przeplatają się ze splendorem latających, autonomicznych taksówek i luksusowych hoteli obsługiwanych przez sztuczną inteligencję. Nie mogę doczekać się momentu, w którym na powrót zanurzę się w świecie rządzonym przez brutalne gangi i wszechpotężne megakorporacje. W świecie, gdzie legendy nie umierają… 

CP 2077 poznajemy z perspektywy V, najemnika od brudnej roboty działającego w futurystycznym mieście Night City. V nie boi się podejmować nawet zadań, które inni uznają za niemożliwe do wykonania. Podczas jednego z nich dochodzi do poważnych komplikacji, a w ich wyniku na drodze bohatera staje jedna z najbardziej tajemniczych postaci w historii Night City, Johnny Silverhand – muzyk, buntownik, terrorysta. 

Nie chcę głębiej wdawać się w szczegóły fabuły CP 2077 z obawy o spoilery; opowieść zaserwowaną przez CD Projekt RED najlepiej przeżyć samemu, podejmując samodzielne wybory i chłonąc niepowtarzalny klimat gry. Wątek fabularny trzyma w napięciu od pierwszej misji, dawni wrogowie stają się ostrożnymi sojusznikami, a wszystko okraszone jest błyskotliwymi dialogami, elementami humorystycznymi i łapiącymi za serce scenami. Wszystkie czynniki składają się na naprawdę uzależniającą mieszankę, od której trudno się oderwać. 

Gwiazdą jest tutaj samo Night City. Miasto składa się z kilku rozbudowanych dzielnic, pełnych plączących się, wielopoziomowych ulic, po których kręcą się tysiące kolorowych przechodniów i futurystycznych pojazdów. Jest one wypełnione setkami questów pobocznych i aktywności, które możemy wykonywać w przerwach pomiędzy głównymi misjami. Po dobrych dwudziestu godzinach spędzonych w CP 2077 skończyłem główny wątek fabularny, ale wiedziałem, że czeka mnie jeszcze wielokrotnie więcej, żeby poznać wszystkie sekrety gry. 

System ewolucji postaci jest rozbudowany – V może rozwijać pięć atrybutów (budowa ciała, refleks, inteligencja, opanowanie i zdolności techniczne), które dają dostęp do atutów, czyli zdolności ułatwiających walkę i eksplorację. Każdemu z nich towarzyszy rozbudowane drzewko rozwoju, dlatego najlepiej zdecydować się na dwa, góra trzy – w innym wypadku bohaterowi będzie trudno wyspecjalizować się w jakiejkolwiek dziedzinie. V może poprawiać swoje charakterystyki także za pomocą cybernetycznych wszczepów i wyposażenia, które możemy tworzyć samodzielnie… uff, naprawdę tego dużo. 

Sama walka wypada dość nierówno – o ile strzelanie dostarczyło mi mnóstwo satysfakcji, o tyle broni białej brakuje ciężaru i wyważenia; ręczne obijanie twarzy wrogów okazało się natomiast mocno zabugowane. Chociaż już w pierwszych misjach spotkamy przeciwników, którzy zdają się chłonąć pociski jak gąbka i nie umierać, pojedynki nie są szczególnie wymagające, a to za sprawą wszechobecnych przedmiotów leczących – serio, nawet na „trudnym” nie udało mi się ich wszystkich zużyć. W arsenale V znajdują się także umiejętności hakerskie, za pomocą których możemy obezwładnić roboty bojowe, odwrócić uwagę wrogów lub przejąć kontrolę nad kamerami bezpieczeństwa – to ostatnie rozwiązanie daje sporo satysfakcji, gdy decydujemy się na skradankowe przejście misji. 

CP 2077 wygląda i brzmi fantastycznie, ale by w pełni docenić piękno gry, potrzebny jest mocny sprzęt. Na dobrym pececie czy PS5 możemy łatwo osiągnąć stabilne 60 kl./s, ale już na PS4 (w szczególności tym nie w wersji Pro) większość modeli prezentowała się dość archaicznie, a w ledwie 30 FPS-ach naprawdę trudno było zachwycać się widokami Night City. 

Na dodatek gra upstrzona jest błędami, obejmującymi nagłe braki animacji (już w pierwszej lokacji spotkałem postaci zastygłe w pozie referencyjnej, tej w kształcie litery T), nachodzące na siebie modele czy nagłe braki fizyki obiektów. Warto przy tym wspomnieć, że grałem nie w wersję recenzencką, ale tę dostępną komercyjnie, już po pierwszej łatce. 

Z perspektywy technicznej CP 2077 wymaga zatem poważnego dopracowania, lecz przyznam, że wystarczyło kilka godzin, bym całkowicie przestał zwracać uwagę na bugi i dał się wciągnąć niesamowitemu klimatowi Night City. Serio, obok tej gry nie da się przejść obojętnie.