RECENZJA: Diablo II: Resurrected

Stworzenie dobrego remastera jest sztuką – podkręcenie grafiki to dopiero początek. Chociaż deweloper nie musi bawić się w przerabianie fabuły lub mechaniki, większość graczy oczekuje przynajmniej kosmetycznych usprawnień, które uprzyjemnią rozgrywkę, a także smaczków dla wieloletnich fanów serii. Blizzard ma na swoim koncie różne remastery, od dobrych (StarCraft: Remastered) po kompletne porażki (Warcraft 3: Reforged). Sprawdźmy, gdzie na tej skali plasuje się odświeżone Diablo II.

W grze wcielamy się w bohatera należącego do jednej z siedmiu klas, wyruszającego w podróż, by położyć kres zagrażającemu światu złu – wcieleniu Diablo, Pana Grozy, które chce uwolnić swoich demonicznych braci i zawładnąć krainą śmiertelników. Podobnie jak w oryginale, w trakcie podróży przemierzymy pięć dużych światów, wypełnionych tysiącami przeciwników – ich pokonanie będzie konieczne, by na dobre unicestwić władcę demonów.

Jak już wspominałem, do wyboru mamy jedną z siedmiu profesji: znanych z podstawowej gry Amazonkę, Barbarzyńcę, Czarodziejkę, Paladyna i Nekromantę, jak również Zabójczynię i Druida z dodatku Lord of Destruction. Każda klasa to zupełnie inny zestaw umiejętności: żywiołem Barbarzyńcy jest walka w zwarciu, Nekromanta trzyma się na dystans i przywołuje do pomocy nieumarłych, zaś Zabójczyni wciąga wrogów na uprzednio „zaminowany” pułapkami teren.

Hack and slashowa rozgrywka nie zestarzała się ani o dzień, wciąż wymagając zwinnych palców i szybkiego czasu reakcji. Miałem okazję ograć remaster zarówno na pececie, jak i na PS5. Początkowo obawiałem się, że sterowanie za pomocą pada będzie średnio wygodne, w praktyce zostało ono sprytnie rozwiązane: do każdego przycisku przyporządkujemy jedną umiejętność, a po wciśnięciu lewego triggera otrzymujemy dodatkowe „komórki” na zdolności.

Skoro już przy zdolnościach jesteśmy – rozwijanie naszego bohatera było jednym z najbardziej wciągających aspektów oryginału. To również pozostało bez zmian w edycji Resurrected: każda klasa dysponuje trzema drzewkami rozwoju, zaś to, w które dyscypliny zainwestujemy punkty, zależy tylko od naszych preferencji. Najlepiej widać to chyba na przykładzie Amazonki – możemy poprowadzić ją jako postać walczącą w zwarciu za pomocą włóczni i uników, lub jako szybką i zwinną łuczniczkę.

Kwestie optymalizacji postaci zaczynają być ważne dopiero na wyższych poziomach trudności (Koszmar i Piekło; odblokowujemy je po przejściu gry w łatwiejszym trybie), ale nawet bez zaglądania do jakiegoś przewodnika online, da się zbudować bohatera, który poradzi sobie z wyzwaniami. Do tego wszystkiego dochodzą także różnego rodzaju znajdźki: ekwipunek, mikstury czy klejnoty, które ulepszą parametry naszych broni i pancerzy.

Wszystko to podane zostało w fantastycznej oprawie graficznej. Gra została przeniesiona do trójwymiaru, dzięki czemu wygląda bardzo dobrze, w szczególności w rozdzielczości 4K, ale jednocześnie zachowuje mroczny charakter oryginału. Na naganę zasłużyła natomiast optymalizacja remastera: w wypełnionych wrogami lokacjach lubi on „chrupnąć” i gubić klatki, zaś słabe pecety lub laptopy przegrzewają się przy nim już po kilkunastu minutach zabawy. Cóż, przynajmniej w ten sposób Piekło zostało realistycznie oddane.

Oprócz możliwości grania w pojedynkę, Diablo II: Resurrected pozwala nam bawić się z innymi graczami. Co prawda w grze nie znajdziemy popularnego niegdyś lokalnego multiplayera, acz na osłodę otrzymujemy możliwość co-opu z nawet ośmioma znajomymi. Do tego Blizzard zapowiedział powrót turniejowej „drabinki”, która w momencie pisania recenzji była jeszcze niedostępna. Niestety, gra online ma sporo bugów, od drobnych problemów z kolizją obiektów, aż po okazjonalne zawieszenie się – cóż, przed deweloperem jeszcze dużo pracy, by wynieść walkę z Panem Grozy na wyżyny komputerowej rozgrywki.

Nie oznacza to jednak, że Diablo II: Resurrected nie jest krokiem w dobrym kierunku. Gra zachowuje to, co najlepsze w oryginale, dodając kilka usprawnień i serwując wszystko w atrakcyjnej i nowoczesnej formie. To absolutna klasyka RPG akcji, której wstyd nie znać.